मृतक हिँडिरहेको शहर “भ्यानकुभर” -१

नियात्रा

साँझ झमक्कै परिसकेको छ । हामी हवाईजहाजभित्र छौं र जमिनभन्दा हजार फिट माथि आकाशमा उडिरहेको छौं । तर हामी बसिरहेको आफ्नो सिटदेखि मुनि जमिनमा हेर्दा बत्तीको प्रकाशले भ्यानकुभर शहर नवदुलहीझैं मज्जाले सजिएको देख्न सकिन्छ ।

“के तपाइँलाई थाहा छ । यस शहरको निर्माण लगभग सय वर्षदेखि यतामात्र सुरु भएको थियो,” एकछिन अगाडी हवाईजहाजकी परिचारिकाले भनेको सम्झन्छु । उनले त्यसो भनेको सम्झँदा यो एउटा बिल्कुल नयाँ शहर हो है भन्ने मलाई लाग्छ । हुनत आजभोलि वर्षे च्याउँ झैँ छ्यासछ्यास्ती उम्रेर हल्हली बढेका घरहरुले निर्मित यो शहर विश्वको एउटा आधुनिक शहर हो भनेर पत्याउन जो कोहीलाई निक्कै हम्मेहम्मे पर्छ ।  

६ अक्टोवर २०२३ को दिन छ । ब्रिटिस एयरवेजको उडान नम्वर ००८५ ले भ्यानकुभर विमानस्थलमा अवतरण गर्दा बेलुकीको समय ७ बजेर ३० मिनेट गइसकेको हुन्छ । लण्डनको सर्वाधिक प्रख्यात विमानस्थल हिथ्रोदेखि उँभैउँभो उत्तर अथवा यसो भनौं उत्तरी ध्रुवतर्फ हानिएर आकाशमा ९ घण्टा ४५ मिनेट जति समय व्यतित गरेपछि हामीले बल्लबल्ल क्यानडाको जमिन छोएका छौं ।

जमिनमा हवाईजहाज पूर्ण रुपले रोकिएपछि विमान परिचारिकाले घरर आवाजसहित विमानको ढोका खोल्छिन् । त्यसपछि उनी ढोकाको नजिकै सुरिलो पोजिसनमा ठिङ्गै उभिएर यात्रुहरुलाई विमानदेखि बाहिर निस्कने सङ्केत गर्छिन् । हामी ढोकाको तीन हारपछिको सिटमा बसेका छौं । तर उनले ढोका खोलेको देख्ने बितिक्कै हामी बसिरहेको स्थानदेखि जर्याकजुरुक्क उठछौं । सिटदेखि उठेर हिँडनको लागि तयार हुँदा हामीभन्दा अगाडीको मान्छेहरुले हवाईजहाजदेखि निस्कन थोरै ढिला गर्छन् । अब एकछिन पर्खनु पर्ने भयो भनेपछि मैले परिचारिकाको बायाँ वक्षस्थलको ठीकमाथि लेखिएको नाम ‘मिसाइल डेभिस’ मज्जाले पढ्छु ।  

उनको नाम पढिसकेपछि उनी अङ्ग्रेजी युवती नै हुन है भनेर निश्चित गर्छु । नत्रभने २ सय ८० वटा हवाईजहाज भएको ब्रिटिश एयरवेजमा बेलायतदेखि क्यारिबियन मुलुकका मानिसहरुसम्मले काम गर्ने गर्दछन् । तर मलाई यतिबेला अनायासै यस्तो लाग्छ । यिनी बिघ्नै भए त्यस्तै २०-२२ वर्षकी होली ? त्योभन्दा माथि को त के हुन्थी होली र ? यद्यपि झट्टै हेर्दा चाहिँ उनी एकदम पट्ठी वा १६ वर्षे षोडशी जस्ती देखिन्छे ।

अब त्यति आकर्षक शरीरकी धनी मिसाइललाई म अन्तिमचोटी शिरदेखि पयरसम्म मज्जाले हेर्छु । त्यसपछि उनलाई ध्यानाकर्षण गर्न ‘अहम’ गर्दै भुइँमा आराम गरिरहेको मेरो हाते झोलालाई टिप्छु । अनि झोलालाई दायाँ काँधमा झुन्डाएर मेरा अगाडीका मानिसहरुको पछिपछि लामबवद्ध भएर ढोकादेखि बाहिर निस्कँदै गर्दा, “गुड बाई ! नमरे बाँचे, फेरि भेटौला है,” भन्दै बाहिर निस्कन्छु ।

भ्यानकुभर क्यानडाको यात्रा मेरो जीवनमा बिल्कुल पहिलो पटक हो । त्यसैले मनभित्र अनेक थरिको कुरोहरु सोच्तै सोच्तै हवाईजहाजदेखि बाहिर निस्कन्छु । तर अचानक तारालाई सम्झेर झसङ्गै हुन्छु र हतारहतार एकपटक पछाडी फर्कन्छु । त्यसपछि मेरो आँधा शरीर तारा मसँगसँगै आएकी छन् कि छैनन् भनेर निश्चित गर्छु ।

हुनत हामीलाई यात्रामा साथ दिनको लागि यस पटक भाइ कृष्ण र बहिनी सानु पनि हामी सँगसँगै आउनु भएको छ । उनीहरुको बाबुबाजेको वतन वा थातथलो पूर्व ४ नम्वर भोजपुर भएतापनि लामो समयसम्म पूर्वको उदयीमान शहर धरानमा बसोबास गरेको हुनाले उनीहरुलाई नगर पिता हर्क साम्पाङको छिमेकी हुन् है भन्न म एकरति पनि हिचकिचाउँदिनँ ।

म नाथे ! बुईपा – खोटाङ्मा जन्मेर हुर्केको मान्छे र उनीहरु धरान । तैपनि हाम्रो हिमचिम राम्रो नै छ । उनीहरुसँग सम्बन्ध राम्रो भएको हुनाले म गाउँको मान्छेलाई शहरको मान्छेसँग हिँडडुल गर्दा अति नै गौरव लाग्ने गर्छ । त्यसैले तिनै प्रिय मित्रहरुसँग मिलेर हामी हाँसिखुसीका साथ यसपटक पश्चिमी क्यानडाको यात्रामा निस्केका छौं ।

हवाईजहाजदेखि बाहिर निस्केपछि हामी सुस्तरी अगाडी बढछौं र अन्य कुरो केही सोच्तै नसोची तीरझैं हानिएर सिधै अध्यागमनतर्फ लाग्छौं । तर त्यसरी पैदलैपैदल निक्कै लामो समयसम्म हिँडिरहँदा पनि अध्यागमन नभेटिएपछि, –

“ए ! लौ, शौचालयको ठीक अगाडी आइपुगिए छ । खै खै ! यहाँ अलिकति पिसाब फेरौं ।?” ताराको अनायसै मुख खोलिन्छ । उनको भनाइ सुनेपछि क्रमशः अगाडी बढिरहेका मेरा कदमहरु एक्कासी रोक्किन पुग्छ ।

“ल ल चाँडो गर, यस्तै छौ र त । छोरी मान्छेसँग नहिँड्नु भन्छु । तर के गर्ने जीवन सङ्गिनी नभै नहुने ?” मसिनो स्वरमा गुनगुनाउँछु ।

मेरो कुरो सुनेर, “ठीक छ ! एकछिन यहिँ उभिउँ न त,” कृष्णले सल्लाह दिन्छ ।

तारा शौचालयभित्र पसेपछि हामी तीनजना त्यहीँ उभिन थाल्छौं । त्यसरी उभिने क्रममा मलाई यो विमानस्थल निक्कै ठूलो रहेछ भन्ने कताकता भान पर्न थाल्छ । यसो एक झिमिक पछाडी फर्केर हेर्छु । मलाई निक्कैबेर हिँडेको जस्तो आभाष हुन्छ । सम्भवतः क्यानडामा यो विमानस्थल टोरोन्टोपछिको दोश्रो ठूलो विमानस्थल होला भन्ने मलाई कताकता लाग्न थाल्छ । किन मैले त्यस्तो सोचेको हो भने पियर्सन विमानस्थल टोरोन्टोमा म आधा दशक अगाडी पुगिसकेको थिएँ र त्यो निक्कै ठूलो छ भन्ने कुरो मलाई राम्रैसँग हेक्का थियो ।   

शौचालय गरेपछि हयाङ्फस्याङ् गर्दै तारा हाम्रो नजिक टुप्लक्कै झुल्किन्छिन् । उनी आएपछि हाम्रो यात्राको गति पुनः आरम्भ हुन्छ । अनि एकछिन अगाडी हिँडेपछि अध्यागमनको काउन्टर नजिकै पुग्छौं । हामी त्यहाँ पुग्दा मानिसहरुको निक्कै ठूलो भीड देखापर्छ । मानिसहरुको भीड निक्कै धेरै रहेछ मनमनै भन्छु । तर त्यहाँ पुगेर अन्य कुनै उपाय नफुरेपछि तिनै पङ्तिमा लामवद्ध हुन्छौं ।

एकछिनपछि मानिसहरुको पङ्क्ति सुस्तरी अगाडी बढ्न थाल्छ । त्यसरी बढेपछि, “ए ! धेरै समय नलाग्ने रहेछ,” भन्छु । तर ताराले मेरो कुरो सुनेर, “धेरै लागे पनि के गर्न सक्नु हुन्छ र ?” जवाफ फर्काउने क्रममा प्रतिप्रश्न गर्छिन् । आफ्नै श्रीमती हुन् के गलबाजी गरिरहने है भन्छु र बोल्दिनँ । बरु सिधै अगाडी अध्यागमन काउन्टरमा रहेका कर्मचारीहरुलाई राम्ररी हेर्न थाल्छु ।  

अ मैले त्यतिबेला धेरैजसो कर्मचारीहरु चिनियाँ मूलका देख्छु । जस्ले गर्दा मलाई कसोकसो बेइजिङको दासिङ, सङघाईको फुदोङ वा हङकङको पहिले काइटक र अहिलेको चेपलाक कोक विमानस्थलमा पुगेको याद आउँछ ।

“होइनौ बुढिया ! के हो, सबै चिनाहरु पो छ त ? कि कहाँ आइयो ?” मसिनो स्वरमा तारालाई छड्के दिन्छु ।  

“खै कोनी है, मलाई झन के थाहा हुन्छ र ?” जवाफ फर्किन्छ ।

खयर जे सुकै होस् । अहिले म भ्यानकुभर विमानस्थलको अध्यागमनभित्र बसेर विगतमा तिनै चिनियाँ अध्यागमनहरुमा पुगेको एकचोटी मज्जाले स्मरण गर्छु । मैले यहाँ किन त्यसो भनेको हो भने यहाँको अधिकतम कर्मचारीहरु मैले कल्पना गरेको जस्तो श्वेत वर्णको नभएर चिनिया मूलको मात्र देखिरहेको छु ।  

अध्यागमनको हलभित्र निक्कै बेर समय खर्चेपछि हामी एकजना कर्मचारीको अगाडी पुग्छौं । नभन्दै ती कर्मचारी मैले माथि उद्धृत गरे जस्तै चिनियाँ मूलका हुन् । अलिक नजिक पुगेपछि म उनको शिरदेखि पाउसम्म एक झलक हेर्छु । पक्का पक्का भन्ने हो भने उनी खान नपाएर मृत्युको नजिक पुगेको उत्तर कोरियाली नागरिकहरुझैँ एकदम लुते र पातले देखिन्छन् ।

तर मज्जाले हेर्ने हो भने मानव अस्थिपन्जर मात्र भएको त्यो शरीर लिएर ऊ कुर्सीमा गमक्कै फुलिएर बसेको छ । ऊ बसिरहेको झन् नजिक पुगेपछि दोहोर्याएर उनको अनुहार झन राम्ररी हेर्छु । अलिअलि घुर्माइलो अनुहारमा चाउरी परेको गाला देख्दा मेरो मन थोरै बितृष्णामय हुन्छ । त्यही माथि उनले आँखामा असुहाउदिलो प्रकारको एकजोर चश्मा पहिरिरहेको देख्न सकिन्छ । सम्भवत: यो मान्छे यहीँ जन्मेर यहीँ हुर्केको हुनु पर्छ । अनि मलाई जहाँसम्म लाग्छ ऊ आफ्नो जीवनकालमा कहिलै बेइजिङ पुगेको छैन होला ? नत्रभने बेइजिङमा छ्यासछ्यास्ती पाइने हाँसको मासु (बेइजिङ डक) खाएपछि बलियो, मोटोघाटो वा हृष्टपुष्ट भैहाल्थ्यो नि भन्छु ।   

“जाबो मान्छे पनि हेर्दै यस्तो लुते देखिन्छ । अब यसले अध्यागमनमा के कडाइ गर्ला र ?” उनलाई देख्दा मेरो मनमा लागेको कुरो तारालाई फ्यास्सै सुनाउँछु ।

“खै कुनि है । पहिले न्यूयोर्कको अध्यागमनमा त त्यहाँको अधिकारीले तपाइँलाई असिनपसिन बना‍एको मलाई राम्ररी याद छ,” ताराले सुनाउँछिन् ।   

“हुन्छ, हेरौला नि,” भन्छु र उनको नजिकै पुगेर हामी ठिङ्गै उभिन्छौं । त्यतिबेला म उनलाई झन् नजिकदेखि राम्ररी नियाल्न थाल्छु । तर उनले अल्छिलाग्दो तरिकाले दाहिने हात थाप्ने बितिक्कै म उनलाई हाम्रो राहदानीहरु सर्लक्कै दिन्छु । त्यसपछि उनले हाम्रो राहदानीहरु पालैपालो ओल्टाइपल्टाइ हेर्छ । अनि होटलको ठेगाना चाहिँ एकचोटी सरर पढेको देख्छु । त्यसबेलासम्म उनी हामीसँग एकपटक पनि बोलेका छैनन् । तर उनले एक्कैचोटी बोल्दै नबोली हाम्रो राहदानीहरु हेरेर फर्काइ दिन्छ र हातको इसाराले जाऊ भनेर भन्छ ।

उनले इसारा दिएपछि केही कुरो नसोधेर ठीक्कै गरिस् मोरा मनमनै भन्छु । त्यसपछि हामी क्रमशः अगाडी बढछौं ।

हुनत, म यस्सै पनि रहरे मान्छे छु । त्यसैले विगत ४० वर्षदेखि यता संसारको हरेक कुनाकुनामा के कस्तो स्थानहरु रहेछन् भनेर जान्नको लागि बिरालोले फन्फनी घर घुमेझैं म पनि संसारको विभिन्न स्थानहरुमा फन्फनी घुमिरहेको छु । यसै क्रममा चीनको गाउँ गाउँमा मात्र नभएर हङकङ र मकाउ कति चोटि पुगें होला भनेर खास्सै लेखाजोखा गरिहालेको छैन । जसले गर्दा चिनियाँहरुको बानी बेहोरा कस्तो हुन्छ भनेर मलाई राम्रैसँग थाहा छ ।

आखिर जे सुकै होस् । ती मोराले हामीलाई त्यहाँदेखि बिदा दिन्छन् । त्यसपछि हामी सरासर हिँडेर सुटकेसहरु घुम्दै आउने कन्भेयर बेल्टको सामुन्ने पुगेर दोश्रोचोटी ठिङ्गै खडा हुन्छौं । एकछिनको प्रतिक्षापछि सुटकेसहरु कन्भेयर बेल्टमा इजिप्सियन बेली नाचकी नर्तकीझैं कम्मर हल्लाउँदै हल्लाउँदै हाम्रो अगाडी आउँछन् । सुटकेसहरु हाम्रो अगाडी देखा परेपछि हतार हतार आ-आफ्नो सुटकेसहरु लिन्छौं र तिनलाई गुडाउँदै गुडाउँदै यात्रु प्रतिक्षालयमा पुग्छौं ।

यात्रु प्रतिक्षालयमा केहीबेर अगाडीदेखि हामीलाई एकजना चालकले प्रतिक्षा गरिरहेको हुन्छ । अझै उनले हातमा एउटा टेव्लेट समातिरहेको छ । र, तिनै टेव्लेटमा ठूल्ठूलो अक्षरमा लेखिएको ‘भीम राई’ भन्ने सूचना निक्कै टाढादेखि मज्जाले दृश्यावलोकन गर्न मिल्छ । अब त्यो सूचना देखिएपछि हामी उनको नजिकै पुग्छौं र “म भीम राई हो,” भनेर म आफैं आफ्नो संक्षिप्तमा परिचय दिन्छु ।

“जम्माजम्मी चार जना हुनुहुन्छ, होइन र ?” उनले हामीलाई देख्ने बितिक्कै पहिलो वाक्य छोड्छ ।  

उनको कुरो सुनेर, “हो हो भन्छु ।”

“लु अब ! मलाई पछ्याउनोस् है,” भन्छ र ऊ खुरुखुरु हाम्रो अगाडी अगाडी हिँड्न थाल्छ ।  

यसो हेर्दा चालक निक्कै मिजासिलो देखिन्छ । पहिलो नजर लगाउने बितिक्कै मलाई उनको उमेर निक्कै पाकेको हुनु पर्छ जस्तो लाग्छ । सायद बुढेसकाल भएर होला उनको शरीर चाहिँ निक्कै पातलो देखिन्छ र तिनै पातलो शरीरमा उनले मामुली एउटा सर्ट र खैरो रङ्गको सुट उनिरहेको छ । तर उनले सुटमा टाइ भने बाँधेको छैन् । उनलाई हेर्दा मलाई काटिकुटी उनको ज्यानसँग मिल्ने एकजना मेरो पूर्व मित्र एलगन डेभिसको झसङ्गै याद आउँछ । किन म उनलाई देखेर झस्केको हुँ भने कुरो यस्तो छ ।

लगभग एक दशक अगाडीको कुरो हो । म तिनै एलगनको कारमा चढेर ग्लेन एब्बी गल्फ कोर्स वेल्समा गल्फ खेल्नको लागि गएको थिएँ । मेरो जिन्दगीको सबैभन्दा नराम्रो दिन त्यही दिन भयो । जब हामी गल्फ खेल्दै खेल्दै चौधौं प्वाल (होल) मा पुगेको के थियौं । उनलाई अचानक हृदयघात भयो र ठाउँको ठाउँ उनको मृत्यु भयो ।

मैले जिन्दगीमा मेरो आँखै अगाडी एकजना असल मित्रको मृत्यु देख्दा ज्यादै दु:खित भएको थिएँ । त्यो सम्झेर म अहिले अलिकति झस्केको हुँ ।

अब चालक अगाडी अगाडी र हामी उनको पछि पछि हिँड्दै कार पार्कमा पुग्छौँ । कार पार्कमा पुगेपछि उनले कारको डिकीमा हाम्रा सुटकेसहरु मिलाएर राख्न थाल्छन् । उनले कारमा समानहरु राख्तै गर्दा म कारको अगाडी सिटमा बस्छु र मज्जाले खुट्टा तन्काउँछु । त्यसपछि, “बल्ल बल्ल भ्यानकुभर आइ पुगियो,” भनेर सानो स्वरमा भन्छु । एकछिन पछि घन्द्रङ्गै ढोका खोल्दै चालक कारको चालक बस्ने सिटमा पसेर बस्छ । उनी त्यसरी बस्ने बितिक्कै हतार हतार कार स्टार्ट गर्छ । अनि सानो स्वरमा कारको रेडियो बजाउँछ त्यसपछि हामीलाई एक-एक बोतल क्यानेडियन पानी दिन्छ ।

हामीलाई पानी दिँदै गर्दा पहिलो चोटी, “यहाँहरुलाई क्यानडामा न्यानो स्वागत छ,” भन्छ । त्यसपछि “के तपाईहरुको क्यानडा पहिलो चोटी हो ?’ भनेर प्रश्न गर्छ ।

“होइन, होइन, टोरोन्टो पहिले नै आइसकेको छौं । तर भ्यानकुभर भने पहिलो पटक हो,” म नै उत्तर दिन्छु ।

मेरो कुरो सुनेपछि कृष्णले, “म पनि पहिले क्यालगरीमा आएको थिएँ । तर निक्कै लामो समय अगाडीको कुरो हो । हामी त्यहाँ आउनुको मुख्य कारण भनेको सैनिक अभ्यास नै थियो । त्यो नै मेरो क्यानडाको पहिलो अनुभव थियो,” उनले भन्छ ।

त्यति कुरोकानि भएपछि कारले बिस्तारै भ्यानकुभर विमानस्थललाई छोड्छ । लगभग १० घण्टा जति आकासमा उडेको र बेलायती समय रातको ३ बजिसकेको हुनाले हामी थोरै थकित अवस्थामा हुन्छौं । केहीबेरमा कारको पछाडी बस्ने मेरा सहयात्रीहरु सबैजना निन्द्रादेवीको शरणमा परिहाल्छन् । म चाहिँ ठूलो मान्छे भएर गमक्कै कारको अगाडी सिटमा आसन गरिरहेको हुन्छु । त्यसैले मलाई निन्द्रा लागिहालेको छैन् । पहिलो कुरो त अरुले गाडी हाँकिरहेको अवस्थामा मलाई हल्काफुल्का डर लाग्ने गर्छ । त्यसैले म सुत्न सक्त्तै सक्त्तिनँ । अर्को कुरो भनेको चाहिँ नयाँ ठाउँको नयाँ परिवेश र दृश्यहरु कतै छुटलान् कि भनेर म माथि झन् पिरको भारी थपिन्छ ।

केहीबेरमा कार फ्रेजर नदीमा पुग्छ । सलमान माछाको लागि अति प्रख्यात फ्रेजर नदी ब्रिटिस कोलम्बियाको सबैभन्दा लामो नदी हो । नदीको नाम साइमन फ्रेजरबाट आएको हो है भन्ने कुरो म मेरा पाठकहरुलाई यिनै लेख मार्फत जानकारी गराउन चाहन्छु । साइमन खोज तथा अन्वेषकमात्र नभएर भेडाको ऊन व्यापारी पनि हुन् । त्यसैले सन् १७७६ मा न्यूयोर्कमा जन्मेर उनी पैसा कमाउनको लागि यतातिर हानिएका थिए ।  

फ्रेजर नदीमा रहेको बाइक वे साँघु पार गरेपछी कार आफ्नै गतिमा कम्वी सडकतर्फ गुडिरहन्छ । रात्रीकालिन समय छ तैपनि बत्तीको प्रकाशले त्यति फराकिलो सडक दिउँसोझै उज्यालो देखिरहेको छ । यति ठूल्ठूलो बाटामा एक रफ्तारले कार गुडिरहँदा मलाई एकदम रमाईलो लागिरहेको छ ।

एकछिनपछि कारको रेडियोमा विश्व विख्यात गायक मेड्डोनाको ‘लाइक अ भर्जिन’ भन्ने गीत अचानक बज्न सुरु गर्छ । सन् ८० को दशकको अति प्रख्यात उक्त्त गीत मैले पटक पटक सुनेको मात्र होइन । त्यस गीतको छायाङ्कन गरिएको स्थान रियल्टा साँघु भेनिस पुगेको मलाई त्यसबेला झल्झली याद आउँछ । हुनत जाबो म भुइँमान्छे । अझै यसो भनौँ ढिँडो र गुन्द्रुक खाएर सगरमाथाको फेदीमा हुर्केको पाखे । त्यो पनि कुनै कुनै बेला नपाएर गिठ्ठा र भ्यागुरले मुस्किलले अल्झेको जीवन । अहिले कसोकसो भाग्यले जुराएर ग्रुज पर्वतको फेदीमा रहेको र कुमुदिनी फूलहरुले सजिरहेको शहर भ्यानकुभर पुग्दा निक्कै आनन्दित भइरहेको छु ।

कार आफ्नै गतिमा गुडिरहेको छ । बेलुकी पखको समय भएको हुनाले सुनसान वातावरण छ । वास्तवमा मानिसको जिन्दगी पनि साँच्चै अचम्मैको हुने रहेछ भनेर म त्यसबेला अचानक सोच्न थाल्छु ।

वास्तवमा मैले भ्यानकुभर भन्ने शब्द अहिले सुनेको होइन । आजभन्दा लगभग ३५ वर्ष अगाडी सुनेको थिएँ । त्योभन्दा अगाडी मलाई यसको विषयमा शून्य ज्ञान थियो । अथवा पटक्कै थाहा थिएन । तिनताका म हङकङमा बेलायती गोर्खा सिपाही भएर काम गरिरहेको थिएँ । हुनत त्यसबेला मेरो विदेशमा बसेको अनुभव पाँच वर्ष भइसकेको थियो तैपनि म अलिक ठेट्ना नै थिएँ ।

सिपाही हुँ भनेपछि सिपाहीको जिन्दगी अलिक कष्टकर नै हुन्छ । त्यसैले पल्टन घरमा विभिन्न प्रकारको कठिनाइहरु आउने र जाने गर्दथ्यो । तर कुनै कुनैबेला उरन्ठेउलो र मनोरन्जनात्मक समयहरु आएपनि धेरै जसो समयहरु अलिक झन्झटिलो र पट्यारलाग्दो नै हुन्थे । हुनत मनोरन्जन जीवनको अभिन्न अङ्ग हो भन्ने कुरो मलाई त्यसबेला राम्रैसँग हेक्का थियो । त्यसैले हल्काफुल्का मनोरन्जन गर्नको लागि हरेक सप्ताहन्तको प्रतिक्षा गर्ने गर्दथे । त्यसपछि जब आइतबारको दिन आउँथ्यो । सूर्यको पहिलो किरण जमिनमा खस्दानखस्दै एउटा जिन्सको पतलुङ उनेर चाइनिज फ्लिट क्लव (सिएफसी) वानचाइ पुगिहाल्थें ।

तिनताका पल्टन घरमा जिन्सको पतलुङ अथवा जिन्सबाट बनेको कुनै पनि लुगाफाटा लगाउनको लागि गोर्खा सैनिक घरमा पूर्ण रुपले प्रतिबन्ध गरिएको थियो । त्यसैले त्यसप्रकारको कपडा पहिरन गर्न भनेको जिउँदो बाघको मुखमा पर्नु जतिक्कै जोखिमयुक्त्त कार्य थियो । तर के गर्ने र ? वैँसालु उमेर न हो । त्यसबेला निषेधित कार्य गर्नु नै सबैभन्दा ठूलो बहादुरी हो जस्तो लाग्दथ्यो । त्यसैले यदाकदा ढल्काइ हालिन्थ्यो ।

फेरि त्यसको अर्को पाटो पनि थियो । जिन्स लगाइएन भने आफूभन्दा थोरै अगाडी भर्ती भाकाहरुले पाखे, गवारे वा यस्तै यस्तै सरकारी भन्ने उपनामको बिल्ला भिराइ दिइहाल्थे । उनीहरुबाट पनि बच्नु थियो र सैनिकका हाकिम हाकिम्नीहरुदेखि पनि बच्नु थियो । त्यसैले लैँनछोकडा सिपाही हुँदा स्यान्डवीचको बीचमा च्यापिएको टुना जस्तै जिन्दगी हुन्थ्यो ।

एक सप्ताहन्तको कुरो हो । फाटेको जिन्सको पतलुङ्मा झलल टल्किने पहेलो भेस्ट घुसारेर म तिनै सिएफसी वानचाइ पुगेको थिएँ । क्लबमा पुगेपछि त्यही काम गर्ने एकजना वेयरासँग मेरो भेट भयो । हुनत दुई-तीन हप्ता अगाडीमात्र मैले उनीसँग परिचय गरेको थिएँ । हङकङभन्दा निक्कै टाढा फिलिपिन्सदेखि आएकी तिनै वेयराले मलाई, –

“भीम ! म आज तपाईलाई एक पाइन्ट बियर किनिदिन्छु,” भट्टीपशलको एकापट्टी कुनामा म एक्लै उभिरहेको बेला मेरो नजिक आएर उनले अचानक त्यस्तो शब्द छाड्छिन् ।

मैले फिलिपिनो युवतीहरुको विषयमा पहिलेपहिले त्यति राम्रो कुरो सुनेको थिइनँ । उनीहरु अति लोभी हुन्छ्न् र अरुको खान मात्र जान्दछन् भन्ने सुनेको थिएँ । अब उनीहरुको बानी त्यस्तो हुन्छन् भन्ने थाहा भएको हुनाले यस्ले खुब फूर्ति लगाई होली भन्ने मलाई लाग्छ । तैपनि उनले किन त्यसो भनिन् होली भनेर मलाई एकछिन अचम्म त यस्सै लाग्यो । आज मेरो चन्द्रमा दाहिने भएको दिन रहेछ । त्यसैले सित्तैमा एक पाइन्ट बियर लडाइने भयो भनेर एक मनले खुसी हुन्छु । हुनत जिन्दगीमा कहिलै सोच्तै नसोचेको तर उनको एक्कासी आएको त्यो आग्रहले म थोरै झस्किएको चाहिँ थिएँ ।   

“डियर ! छोरी मान्छेले किनेको बियर मलाई खाने बानी परेको छैन्,” संक्षिप्तमा प्रतिकृया दिइहालें ।

“तिमी के साह्रो खुत्तिएको मान्छे हौ ?” मेरो कुरो हावामा बिलय हुन पाउँदानपाउँदै उनले जवाफ फर्काइ हालिन् ।

“किन र ?” मलाई त्यसपछि थोरै आत्मग्लानी भयो ।  

“ल सुन्नोस् । म यो हप्ता भ्यानकुभर जाँदैछु । त्यसपछि म हङकङ कहिले फर्केर आउँदै आउँदिनँ । उतै एकजना बुढो कुहिरे खोज्छु र घरजम गरेर बस्छु । सकेँ भने समय समयमा भ्यानकुभर र मनिला ओहोरदोहोर गर्छु । तर हङकङ के आउँथे र ? आउँदै आउँदिनँ । किनभने मैले यहाँ कुकुरले नपाएको दुःख पाएको छु । अनि तपाईलाई एउटा कुरो थाहा छ ? मैले यो ठाउँ छाड्दै गर्दा तीनचोटी थुकेर छाड्छु । त्यसैले हाम्रो जिन्दगीको यो अन्तिम भेटघाट हो,” त्यति भनिन् र मलिन अनुहार लिएर एकछिनसम्म निक्कै टाढा हङकङ हार्बरतिर नियाली रहिन ।

उनको कुरो सुनेपछि मलाई त्यसबेला यो भ्यानकुभर भन्ने ठाउँ कहाँ पर्ने रहेछ भन्ने मनमा लागिरह्यो । तर साह्रै नजान्ने लाटो पनि किन हुने र भन्दै खस्रे भ्यागुताझैं एकछिन फुलिएर बसिरहें । हुनत म निःशब्द थिएँ र हुनु स्वभाविकै पनि थियो । किनभने मलाई भ्यानकुभरको विषयमा केही अत्तोपत्तो थिएन ।

एकछिनसम्म लगातार हङकङ हार्बरमा आइरहेको सामुन्द्रिक ज्वारभाटाको नजर लगाइ सकेपछि उनी पुनः मतिर फर्किन । तर उनी फर्किने बितिक्कै, –

“उसो भए म पनि अबदेखि यो जाबो सिएफसीमा मरिगए पाइला टेक्ने छैन किनभने मलाई यहाँका चिनियाँ बेयराहरुको बानी पटक्कै मन पर्दै पर्दैन,” मसिनो स्वरमा भनिहालें ।

त्यो दिनदेखि हामी एक अर्कामा सधैँ सधैँको लागि बिदा भयौं । तर उनले हङकङ छाडेपछि मलाई भ्यानकुभरको विषयमा जान्ने झन् तीब्र इच्छा जाग्न थाल्यो ।  

३५ वर्ष अगाडीको त्यो क्षणलाई म अहिले कम्बी सडक भ्यानकुभरमा मज्जाले स्मरण गरिरहेको छु । हुनत ती क्षणहरु बितेको निक्कै लामो समय भइसकेको छ । जस्ले गर्दा धेरैजसो कुरोहरु मैले बिर्सिसकेको छु । त्यसैले ती फिलिपिनो महिलाको नाम त के हो मैले त्यो पनि सम्झन सक्त्तिनँ । अहँ मलाई उनको नाम अहिले पटक्कै याद छैन् । यतिबेलासम्म उनी यस लोकमा छन् कि परलोकमा छन् त्यो पनि थाहा छैन् ।

तर उनको विषयमा मैले यहाँ चर्चा परिचर्चा गर्दा मेरी श्रीमतीले नकारात्मक सोच लिन सक्छिन् भनेर म चुपचाप एक्लै घोत्लिरहन्छु । किनभने हामी त्यतिबेला बोर्नियो लाइन्स, सेकङ, हङकङमा बस्थ्यौं । एकदिन सैनिक क्याम्पमा ठूलो मेला लागिरहेको थियो । हङकङको गर्मी त्यस्तै हो । हामीभन्दा निक्कै जेठो बीरबहादुर दाजू र एकजना फिलिपिनो युवती रूखको फेदमा बसेर सियाल लिँदैलिँदै खै के गफ चुटिरहेका थिए । गोर्खा फेमिली लाइन्सकी एकजना सुल्सुले दिदीले देखेर उनकी श्रीमतीलाई खबर गरी दिइछिन् । एकछिनपछि उनकी श्रमतीले पछाडीदेखि आएर दाजुको गालामा दिएको झापड सम्झँदा अहिले पनि मेरो गाला दुखेर आउँछ । त्यो दिनदेखि मैले मेरी श्रीमतीको अगाडी फिलिपिनो युवतीहरुको विषयमा बरु यो ज्यान जान्छ तर कुरो गर्दिनँ भन्ने प्रण गरेको छु ।

बीरबहादुर दाजूको गाला सम्झँदै सम्झँदै म कारभित्र मज्जाले आराम गरिरहेको छु । आजभोलि ती दाजु कता छन् मलाई अत्तोपत्तो छैन् । कार आफ्नै गतिमा क्रमशः भ्यानकुभर शहरतर्फ तीरझैं हानिरहेको छ ।

क्रमश: